«O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του. Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας.
O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: – Θυμάσαι το τέλος του; – Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα. – Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο. Κι αυτό έκανε», γράφει για τον Αρη Βελουχιώτη ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο βιβλίο του «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων». Άρης Βελουχιώτης το ψευδώνυμο, Αθανάσιος Κλάρας το πραγματικό του ονοματεπώνυμο. Γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου το 1905 στη Λαμία, στέλεχος του ΚΚΕ, ηγέτης του ΕΛΑΣ, πανέξυπνος και αποφασιστικός, για κάποιους ένας προδομένος ήρωας και για κάποιους άλλους ένας εγκληματίας. Απο καλή οικογένεια κι σπουδαγμένος Γεωπόνος ο Βελουχιώτης. Στις γραμμές του ΚΚΕ ανέπτυξε έντονη δράση, ενώ στο τέλος του 1928 έγινε αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη. Φυλακίστηκε στου Συγγρού, στην Αίγινα και στη Γυάρο. Στη δικατοτορία του Μεταξά φυλακίστηκε στην Αίγινα και στην Κέρκυρα , όπου υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Τον Νοέμβριο του 1942 συνεργάστηκε με τον Ναπολέοντα Ζέρβα και Βρετανούς σαμποτέρ στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου στη μεγαλύτερη επιχείρηση δολιοφθοράς στο Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Δεν δέχθηκε ποτέ την συμφωνία της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του 1945 απο την κυβέρνηση Πλαστήρα και αντί να παραδώσει τα όπλα κάλεσε τους αγωνιστές να συνεχίσουν τον αγώνα. Το ΚΚΕ τον αποκήρυξε και τον απομόνωσε. Του το φύλαγαν εξάλλου απο την δήλωση μετανοίας που είχε υπογράψει όταν τον αποφυλάκισαν. Στις 15 Ιουνίου το 1945 ο Άρης Βελουχιώτης είχε κυκλωθεί στη Χαράδρα του Φάγκου στον Αχελώο Ποταμός στο χωριό Μεσούντα στην Αρτα από ομάδες της Εθνοφυλακής, που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν με επικεφαλής τον οπλαρχηγό Βόιδαρο και ανατολικά τον καταδίωκε τμήμα του Ελληνικού Στρατού με επικεφαλής τον υπολοχαγό Α. Μουρελάτο Το απόγευμα της ίδιας μέρας κατά την επικρατούσα εκδοχή, ο Άρης αυτοκτονεί δίπλα σε άνδρες του τμήματός του. Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης πέθανε. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια. Μια ημέρα αργότερα, 16 Ιουνίου, η σορός του βρέθηκε από το τάγμα εθνοφυλάκων του Βόιδαρου, μαζί με τη σορό του Τζαβέλα, που επίσης αυτοκτόνησε. Και οι δύο αποκεφαλίζονται και την επόμενη μέρα το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων. Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην χέρονται οι εχθροί του. Κανένας δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του.
Διονύσης Χαριτόπουλος
