Στίς 27 Ιουνίου το 1961 η Σάντος του Πελέ πήγε και στην Ελλάδα σε μια τουρνέ που έκανε στην Ευρώπη για να τα κονομήσει και αντιμετώπισε τις τρείς μεγάλες ομάδες ΑΕΚ, Παναθηναικό και Ολυμπιακό. Φιλικά παιχνίδια για την Σάντος και τα τρία στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Την ΑΕΚ την κέρδισε με 3-0, τον Παναθηναικό με 3-2 και ήρθε η σειρά του Ολυμπιακού στο τέλος. Σα σήμερα, 4 Ιουλίου έγινε το «ιστορικό» μάτς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας Ολυμπιακού- Σάντος. Η πιο μεγάλη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου ως την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού το 2004 ήταν αναμφίβολα η νίκη του Ολυμπιακού επί της Σάντος του Πελέ. Και τι σύμπτωση, αλήθεια. Πάλι 4 Ιουλίου αυτά τα σπουδαία γεγονότα. Η Σάντος ερχόταν με μόνο μία ήττα από τη Λα Γκαντουάζ και νίκες απέναντι σε ομάδες όπως Μπενφίκα, Γιουβέντους, Ρόμα και Ίντερ (11 νίκες σε 12 ματς) έκανε ακόμη μεγαλύτερο το ενδιαφέρον. Η 4η μέρα του Ιουλίου έφτασε και έρχεται η στιγμή που η Λεωφόρος ντύνεται… ερυθρόλευκη. Η Σάντος αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό, στο ματς με το οποίο έκλεινε την περιοδεία της στη Γηραιά ήπειρο. Το ματς ξεκίνησε με την ελληνική ομάδα να μπαίνει πιο δυνατά στον αγωνιστικό χώρο, αλλά ο Μπέμπης τραυματίζεται και αποχωρεί. Στο 10′ ωστόσο ο Ποσειδώνας σκόραρε από την ασίστ του Σιδέρη. Ο Ζίτο προσπάθησε να απαντήσει για την ομάδα του, αλλά ο Θεοδωρίδης δεν του επέτρεψε να πανηγυρίσει. Έτσι, 2′ από τη λήξη του ημιχρόνου ο Σουρούνης είχε πάρει την θέση του Μπέμπη πιάνει ένα απίστευτο σουτ από τα 25 μέτρα και κάνει το 2-0. Τελικά, το γκολ έρχεται από τον Ζίτο στο 50′ με απευθείας εκτέλεση φάουλ και αφού η μπάλα άλλαξε πορεία βρίσκοντας στον Στεφανάκο. Παρά το γκολ, οι «ερυθρόλευκοι» δεν λύγισαν και μάλιστα θα μπορούσαν να είχαν κάνει το 3-1, αν η μπάλα δεν σταματούσε στο δοκάρι στο 75′ στο σουτ του Σιδέρη. Τη χαρά και το ιστορικό αυτό γεγονός συνόδευσε και ένα τραγικό συμβάν. Ο Νικόλαος Καλούδης, από τη συγκίνηση έχασε τη ζωή του από καρδιακή προσβολή. Η νίκη αυτή μπήκε στην ιστορία του Ολυμπιακού, έγινε τραγούδι «Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ, που ενίκησες την Σάντος, την ομάδα του Πελέ».
