Πόσα κορίτσια στις πιο ποθητές ηλικίες εδώ και 2.000 χρόνια αρνήθηκαν την υπέρτατη ηδονή με την είσοδο του πέους στον κόλπο τους επειδή δεν ήθελαν να χάσουν την παρθενιά τους. Σε πείσμα της επιθυμίας τους να βιώσουν την κορυφαία χαρά της ζωής απέφευγαν να συνουσιάζονται άφοβα και αντρόπιαστα για ένα και δύο χρόνια, ίσως για πέντε και δέκα χρόνια.
Μυξοπαρθένες, θα πεις. Και θύματα μιας νοσηρής και ανελεύθερης ηθικής του κώλου, να προστατεύσουν την «τιμή» τους. Να περιμένουν να… παραδοθούν την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Τέλος πάντων, και πριν παντρευτούν, όμως στον άνδρα της ζωής τους.
Παρθενομούνες. Οι αγάμητες. Οι αδιακόρευτες. Οι αχάλαστες. Και στη γλώσσα της βαρειάς μαγκιάς, «παρθενίτσα» είναι η πρωτάρα. Και «παρθενιάρα» η άβγαλτη γκόμενα. Η απερπάτιστη.
Χάνει την παρθενιά της η γυναίκα όταν την «σπάσει» ο άνδρας. Όταν την «σχίσει». Μπει μέσα της και ο υμένας υποστεί ρήξη.
Κι όμως! Γίνεται κι αυτό που δεν το ήξεραν για αιώνες, και πολλοί που δεν το ξέρουν και σήμερα. Κανονικό γαμήσι και το κορίτσι να διατηρήσει την… αγνότητά του. Να μην πειραχθεί ο υμήν. Και «Αμήν» να πει αμέσως μετά όταν το ανδρικό όργανο εξέλθει της μουνότρυπας.
Μια λεπτή μεμβράνη είναι ο υμένας, ο παρθενικός υμένας γύρω-γύρω, μέσα στον κόλπο. Ένας ελαστικός ιστός που δεν είναι ίδιος σε… στερεότητα σ’ όλες τις γυναίκες. Εξαρτάται. Σ’ άλλες… αντιστέκεται, σ’ άλλες όχι πολύ!
Χώνεις ένα δάκτυλο, ακόμα και δύο δάκτυλα στο αιδοίο και ο υμένας δεν παραβιάζεται. Δεν είναι όλες σφικτομούνες. Και μικρή ψωλή να μην έχει το αγόρι, δεν μιλάμε για κανένα παλαμάρι, μπορεί να γλυστρήσει στο πηγάδι, να κάνουν τη δουλειά τους το ζευγάρι, χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα. Και χωρίς να πονέσει η κοπελλιά.
Την τέχνη την κατέχει ο παρθενογάμης. Ο παρθενοσπάστης. Ο γαμιάς με ειδικότητα στις παρθένες. Ο παρθενογόης, ο ξελογιαστής των παρθένων. Που κάνουν… ελεύθερα σεξ και δεν είναι ανάγκη, για να κρατήσουν την παρθενιά τους, να κάνουν υμενοπλαστική.
Πηγή: http://www.apodytiriakias.gr/
