Κάποτε υπήρχε το θερινό πρωτάθλημα του ΟΠΑΠ. Αν θυμάμαι καλά σταμάτησε κάπου στο 74 και μετά. Οτι καλύτερο. 14 στα 15 ο αποδυτηριάκιας τότε και ο προπονητής με έπαιρνε στην αποστολή. Τελευταία χρονιά μάλιστα το κατακτήσαμε και πήρα θυμάμαι 100 δραχές. Διψούσαμε για μπάλα τότε και ντάλα καλοκαίρι στο ξερό που το ράντιζαν πριν το μάτς. Ούτε ζέστη μας πέιραζε, ούτε καύσωνας, ούτε τίποτα. Να παίξουμε μπάλα θέλαμε μόνο και τίποτα άλλο. Πάει η Ελλάδα να παίξει στα νησιά Φερόε με όλους που έχουν βαρεθεί να παίζουν μπάλα. Με κουρασμένους παίκτες και χάνει απο τους ψαράδες για δεύτερη φορά. Παίξε με πιστσιρικάδες κύριε. Με παιδιά που δεν νιόθουν κούραση και έχουν όρεξη να παίξουν μπάλα. Γαιτί ταλαιπωρείς τον ταλαιπωρημένο; Βάλε παιδάκια μέσα μέχρι τα 21 να σου φάνε το γήπεδο με το κουτάλι. Εβαλες κύριε Μαρκαριάν όλους εκείνους που το μυαλό τους ήταν στην παραλία και στην ξάπλα. Φυσικό να χάσεις απο τους ψαράδες που διψούσαν και για μπάλα και για νίκη.
