Απο το προσωπικό λογαριασμό του fb του Σάββα Κοσιάρη. Μια φωτογραφία και ένα δάκρυ
Τον Οκτώβριο του 2009 «σκάρωσα» αυτή τη φωτογραφία και την αφιέρωσα στον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, Λουκά Λουκά. Σαν ο μεγάλος γκολτζής Αντώνης Αντωνιάδης, να εισέρχεται στο στάδιο της Λεωφόρου, δίπλα από τον Δομάζο και τον Οικονομόπουλο. «Αντωνιάδη» τον φώναζαν οι συγχωριανοί του όταν έπαιζε ποδόσφαιρο στις ομάδες του Μαραθόβουνου. Ο Παναθηναϊκός ήταν και η ομάδα που αγαπούσε. Την χάρηκε τότε τη φωτογραφία ο φίλος Λουκάς. Χαρήκαμε και εμείς τις καθάριες τοποθετήσεις του για τον αθλητισμό μας, στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει για τις ανάγκες της εφημερίδας «Αθλητισμός και Πολιτισμός» που εξέδιδα τότε. Μαζί με το δάκρυ μας για την απρόσμενη φυγή του, αναδημοσιεύω τη φωτογραφία και τη συνέντευξη, οφειλόμενη τιμή στη μνήμη του. Κι είμαι σίγουρος ότι θα χαμογελάσει και πάλι…
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ (Οκτώβριος 2009)
«Η αντιμετώπιση της αντιαθλητικής συμπεριφοράς μέσα και έξω από τα γήπεδα δεν είναι υπόθεση μόνο της Αστυνομίας ή οποιουδήποτε άλλου φορέα. Είναι συνολική η ευθύνη και μόνο με την ειλικρινή συνεργασία μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουμε κάποια καλά αποτελέσματα», επαναλαμβάνει και πάλι ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης Λουκάς Λουκά. Κι εκφράζει τις απόψεις του στη συνέντευξη που μας παραχώρησε όχι μόνο ως αξιωματούχος της πολιτείας αλλά και ως απλός φίλαθλος.
«Δεν διαφοροποιώ τις απόψεις μου με βάση τη θέση που κατέχω σήμερα. Τον αθλητισμό τον αντιμετώπιζα πάντα με τον ίδιο τρόπο είτε είχα είτε δεν είχα ρόλο. Αγαπώ τον αθλητισμό, υπήρξα αθλητής και φίλαθλος και κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε προβλήματα στεναχωριέμαι. Οπως στεναχωριέται ο κάθε απλός και λογικός πολίτης αυτού του τόπου.
Ο…Αντωνιάδης!
Η σύνδεση του κυρίου Λουκά με τον αθλητισμό και με το ποδόσφαιρο πρώτα αρχίζει στο τέλος της δεκαετίας του 1960 όταν αγωνιζόταν στις ομάδες του χωριού του, το Ρήγα και τον ΑΠΟΜ του κατεχόμενου σήμερα Μαραθόβουνου. Οι συμπαίκτες και οι χωριανοί μάλιστα τον φώναζαν «Αντωνιάδη» αφού έστελλε την μπάλα στα αντίπαλα δίκτυα με την ίδια άνεση όπως και ο άσσος του Παναθηναϊκού. Γι αυτό ίσως και η αγαπημένη του ομάδα στην Ελλάδα ήταν ΠΑΟ τον οποίο στα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα, 1975-1979, παρακολουθούσε ανελλιπώς. Τουλάχιστον σε όλους τους αγώνες του στο Λεκανοπέδιο!
Των σπουδών στην Αθήνα βέβαια προηγήθηκε η υπηρεσία στην πατρίδα με τη στρατιωτική θητεία του να βιώνει τα τραγικά γεγονότα του 1974.
«Κατατάχτηκα στην Εθνική Φρουρά το 1973 και υπηρετούσα στα τεθωρακισμένα, στο 286 ΜΤΠ. Το πραξικόπημα με βρήκε στο στρατόπεδο απέναντι από το ΓΣΠ και…μέσα στα αποχωρητήρια του γηπέδου! Αυτά ήταν το… πειθαρχείο και στο οποίο με έστειλε ο Διοικητής λόγω της μη φιλικότητάς μου στο πραξικόπημα».
Τραυματισμός
Από δω και μπρος η πορεία του στρατιώτη Λουκά Λουκά έχει πολλά σημεία με την ταλαιπωρία των πλείστων συναδέλφων του λόγω της προδοσίας. Συμμετέχει στη φάλαγγα οχημάτων και αρμάτων με προορισμό την Κερύνεια και η οποία φάλαγγα δέχεται τον ανελέητο βομβαρδισμό στον Κοντεμένο.
«Με χίλιες δυσκολίες φτάσαμε στον Καραβά στο σημείο όπου είχε γίνει η εισβολή. Κανείς μας δεν ήξερε πού πήγαινε και τι έκανε… Αφού δεχόμασταν τις συνεχείς αεροπορικές επιθέσεις, περιπλανώμενοι στα περβόλια της κωμόπολης, φτάσαμε με τη βοήθεια ενός Καραβιώτη στη Μύρτου. Από εκεί επανήλθαμε την Πέμπτη μετά την εκεχειρία στον Αγιο Ερμόλαο όπου και τραυματίστηκα στο πόδι από βλήματα οβίδας»
Ο Λουκάς Λουκά μεταφέρεται σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο στη Φιλιά και στη συνέχεια στη Λευκωσία… Τα θραύσματα αφαιρούνται από το πόδι του στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1974… Στο μεταξύ είναι ήδη και αυτός ένας από τις χιλιάδες των προσφύγων…
Η Τόττεναμ
Με την απόλυσή του από τις τάξεις της Εθνικής Φρουράς μεταβαίνει για σπουδές στη Νομική σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια για μεταπτυχιακά στην Αγγλία.
«Εκεί συνεχίζω και τη φίλαθλη ιδιότητά μου αυτή τη φορά σαν οπαδός της Τόττεναμ της οποία επίσης παρακολουθώ αρκετά παιχνίδια. Με την επιστροφή μου στην Κύπρο το 1982 και παράλληλα με την άσκηση της δικηγορικής, ασκούμαι και στη σκοποβολή! Είναι το αγαπημένο μου άθλημα μαζί βέβαια με το κυνήγι το οποίο χρησιμοποιώ όχι για το θήραμα αλλά για το περπάτημα. Αλλά και όλη εκείνη τη διαδικασία που ένας κυνηγός τηρεί μέχρι να βγει στις εξορμήσεις του. Είναι μια διαδικασία η οποία με γοητεύει».
Ο μικρός που έβριζε…
Η ιδιότητα του φιλάθλου στην εξέδρα πάντως, τον γοητεύει μόνο μέχρι το 1987. Και μας εξηγεί το γιατί…
«Διέμενα στη Μακεδονίτισσα και αυτό μου έδινε την ευκαιρία να πηγαίνω με τα πόδια στο Μακάριο συνήθως και το Σάββατο και την Κυριακή παρακολουθώντας τους αγώνες του ΑΠΟΕΛ και της Ομόνοιας. Μαζί μου έπαιρνα και τον μικρό γιο της αδελφής μου…Με την πάροδο του χρόνου άρχισε ο μικρός να βρίζει… Αντέγραφε όσα άκουγε στην εξέδρα. Αποφάσισα τότε να μην πηγαίνω στο γήπεδο, μόνο και μόνο για να μην έρχεται μαζί μου και ο Χάρης ώστε να αφήσει πίσω τα κακά παραδείγματα της εξέδρας. Από τότε παρακολουθώ ποδόσφαιρο συνήθως από την τηλεόραση».
Ηττα και μέτρα
Το παρακολουθεί όμως πια και με την ευθύνη του καθ΄ ύλη Υπουργού για την αστυνόμευση των αγώνων, όπως βέβαια και όλα τα άλλα αθλήματα. Κατά καιρούς έχει κάνει και εισηγήσεις οι οποίες προκάλεσαν αντιδράσεις. Οπως για παράδειγμα η απαγόρευση μετακίνησης οπαδών ή και η αλλαγή ώρας διεξαγωγής των αγώνων.
«Ναι είναι ήττα για τον αθλητισμό όταν δεν μπορούμε υπό ομαλές συνθήκες να παρακολουθούμε τους ποδοσφαιρικούς ιδιαίτερα αγώνες. Πέστε μου αν οι συνθήκες οι οποίες επικρατούν στα περισσότερα παιχνίδια στην Κύπρο επιτρέπουν σε μια οικογένεια να πάει και να παρακολουθήσει το θέαμα άνετα. Από τη στιγμή που η νοοτροπία μας δεν αλλάζει με τις νουθεσίες ή την αγωγή θα υποχρεωθούμε σε κάποια στιγμή να πάρουμε μέτρα που δεν θέλουμε αλλά πρέπει…».
Υποχωρούμε και δεν πρέπει…
Ο κύριος Υπουργός επισημαίνει και ένα άλλο στοιχείο το οποίο αφορά στην αδυναμία λήψης αποφάσεων λόγω συμφερόντων των σωματείων…
«Κάνουμε υποχωρήσεις που δεν πρέπει γιατί λειτουργούν συμφέροντα και τα οποία θίγονται από πιθανά μέτρα… Η Ομοσπονδία αντιδρά στην αλλαγή ώρας διεξαγωγής των αγώνων λόγω των χρημάτων που αφορούν στις μεταδόσεις. Οπως επίσης και στη μείωση των εισιτηρίων με την μη μετακίνηση οπαδών… Λέμε συνήθως ότι είναι θέμα απόφασης και θέλησης. Είναι όμως και θέμα θυσιών… Δεν γίνεται να τα θέλουμε και να τα έχουμε όλα… Πρέπει να κάνουμε και θυσίες».
Είναι όμως και κάτι ακόμη που θέλει να μεταφέρει ο κύριος Λουκά πριν ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας. «Ο αθλητισμός δεν είναι το ποδόσφαιρο. Ο αθλητισμός είναι το σύνολο των ενεργειών άθλησης είτε σε αγωνιστικό είτε σε επίπεδο απλής συμμετοχής και άσκησης. Γι αυτό και θα πρέπει να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να σπρώξουμε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους όλων των ηλικιών στον άθληση»
Ο κύριος Υπουργός πάντως δεν «κατάφερε» να σπρώξει το Νικόλα και τη Δανάη στα γήπεδα. Τα παιδιά του τράβηξαν στη μουσική και το μπαλέτο… Είπαμε όμως…Αθλητισμός και πολιτισμός.
«Η αντιμετώπιση της αντιαθλητικής συμπεριφοράς μέσα και έξω από τα γήπεδα δεν είναι υπόθεση μόνο της Αστυνομίας ή οποιουδήποτε άλλου φορέα. Είναι συνολική η ευθύνη και μόνο με την ειλικρινή συνεργασία μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουμε κάποια καλά αποτελέσματα», επαναλαμβάνει και πάλι ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης Λουκάς Λουκά. Κι εκφράζει τις απόψεις του στη συνέντευξη που μας παραχώρησε όχι μόνο ως αξιωματούχος της πολιτείας αλλά και ως απλός φίλαθλος.
«Δεν διαφοροποιώ τις απόψεις μου με βάση τη θέση που κατέχω σήμερα. Τον αθλητισμό τον αντιμετώπιζα πάντα με τον ίδιο τρόπο είτε είχα είτε δεν είχα ρόλο. Αγαπώ τον αθλητισμό, υπήρξα αθλητής και φίλαθλος και κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε προβλήματα στεναχωριέμαι. Οπως στεναχωριέται ο κάθε απλός και λογικός πολίτης αυτού του τόπου.
Ο…Αντωνιάδης!
Η σύνδεση του κυρίου Λουκά με τον αθλητισμό και με το ποδόσφαιρο πρώτα αρχίζει στο τέλος της δεκαετίας του 1960 όταν αγωνιζόταν στις ομάδες του χωριού του, το Ρήγα και τον ΑΠΟΜ του κατεχόμενου σήμερα Μαραθόβουνου. Οι συμπαίκτες και οι χωριανοί μάλιστα τον φώναζαν «Αντωνιάδη» αφού έστελλε την μπάλα στα αντίπαλα δίκτυα με την ίδια άνεση όπως και ο άσσος του Παναθηναϊκού. Γι αυτό ίσως και η αγαπημένη του ομάδα στην Ελλάδα ήταν ΠΑΟ τον οποίο στα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα, 1975-1979, παρακολουθούσε ανελλιπώς. Τουλάχιστον σε όλους τους αγώνες του στο Λεκανοπέδιο!
Των σπουδών στην Αθήνα βέβαια προηγήθηκε η υπηρεσία στην πατρίδα με τη στρατιωτική θητεία του να βιώνει τα τραγικά γεγονότα του 1974.
«Κατατάχτηκα στην Εθνική Φρουρά το 1973 και υπηρετούσα στα τεθωρακισμένα, στο 286 ΜΤΠ. Το πραξικόπημα με βρήκε στο στρατόπεδο απέναντι από το ΓΣΠ και…μέσα στα αποχωρητήρια του γηπέδου! Αυτά ήταν το… πειθαρχείο και στο οποίο με έστειλε ο Διοικητής λόγω της μη φιλικότητάς μου στο πραξικόπημα».
Τραυματισμός
Από δω και μπρος η πορεία του στρατιώτη Λουκά Λουκά έχει πολλά σημεία με την ταλαιπωρία των πλείστων συναδέλφων του λόγω της προδοσίας. Συμμετέχει στη φάλαγγα οχημάτων και αρμάτων με προορισμό την Κερύνεια και η οποία φάλαγγα δέχεται τον ανελέητο βομβαρδισμό στον Κοντεμένο.
«Με χίλιες δυσκολίες φτάσαμε στον Καραβά στο σημείο όπου είχε γίνει η εισβολή. Κανείς μας δεν ήξερε πού πήγαινε και τι έκανε… Αφού δεχόμασταν τις συνεχείς αεροπορικές επιθέσεις, περιπλανώμενοι στα περβόλια της κωμόπολης, φτάσαμε με τη βοήθεια ενός Καραβιώτη στη Μύρτου. Από εκεί επανήλθαμε την Πέμπτη μετά την εκεχειρία στον Αγιο Ερμόλαο όπου και τραυματίστηκα στο πόδι από βλήματα οβίδας»
Ο Λουκάς Λουκά μεταφέρεται σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο στη Φιλιά και στη συνέχεια στη Λευκωσία… Τα θραύσματα αφαιρούνται από το πόδι του στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1974… Στο μεταξύ είναι ήδη και αυτός ένας από τις χιλιάδες των προσφύγων…
Η Τόττεναμ
Με την απόλυσή του από τις τάξεις της Εθνικής Φρουράς μεταβαίνει για σπουδές στη Νομική σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια για μεταπτυχιακά στην Αγγλία.
«Εκεί συνεχίζω και τη φίλαθλη ιδιότητά μου αυτή τη φορά σαν οπαδός της Τόττεναμ της οποία επίσης παρακολουθώ αρκετά παιχνίδια. Με την επιστροφή μου στην Κύπρο το 1982 και παράλληλα με την άσκηση της δικηγορικής, ασκούμαι και στη σκοποβολή! Είναι το αγαπημένο μου άθλημα μαζί βέβαια με το κυνήγι το οποίο χρησιμοποιώ όχι για το θήραμα αλλά για το περπάτημα. Αλλά και όλη εκείνη τη διαδικασία που ένας κυνηγός τηρεί μέχρι να βγει στις εξορμήσεις του. Είναι μια διαδικασία η οποία με γοητεύει».
Ο μικρός που έβριζε…
Η ιδιότητα του φιλάθλου στην εξέδρα πάντως, τον γοητεύει μόνο μέχρι το 1987. Και μας εξηγεί το γιατί…
«Διέμενα στη Μακεδονίτισσα και αυτό μου έδινε την ευκαιρία να πηγαίνω με τα πόδια στο Μακάριο συνήθως και το Σάββατο και την Κυριακή παρακολουθώντας τους αγώνες του ΑΠΟΕΛ και της Ομόνοιας. Μαζί μου έπαιρνα και τον μικρό γιο της αδελφής μου…Με την πάροδο του χρόνου άρχισε ο μικρός να βρίζει… Αντέγραφε όσα άκουγε στην εξέδρα. Αποφάσισα τότε να μην πηγαίνω στο γήπεδο, μόνο και μόνο για να μην έρχεται μαζί μου και ο Χάρης ώστε να αφήσει πίσω τα κακά παραδείγματα της εξέδρας. Από τότε παρακολουθώ ποδόσφαιρο συνήθως από την τηλεόραση».
Ηττα και μέτρα
Το παρακολουθεί όμως πια και με την ευθύνη του καθ΄ ύλη Υπουργού για την αστυνόμευση των αγώνων, όπως βέβαια και όλα τα άλλα αθλήματα. Κατά καιρούς έχει κάνει και εισηγήσεις οι οποίες προκάλεσαν αντιδράσεις. Οπως για παράδειγμα η απαγόρευση μετακίνησης οπαδών ή και η αλλαγή ώρας διεξαγωγής των αγώνων.
«Ναι είναι ήττα για τον αθλητισμό όταν δεν μπορούμε υπό ομαλές συνθήκες να παρακολουθούμε τους ποδοσφαιρικούς ιδιαίτερα αγώνες. Πέστε μου αν οι συνθήκες οι οποίες επικρατούν στα περισσότερα παιχνίδια στην Κύπρο επιτρέπουν σε μια οικογένεια να πάει και να παρακολουθήσει το θέαμα άνετα. Από τη στιγμή που η νοοτροπία μας δεν αλλάζει με τις νουθεσίες ή την αγωγή θα υποχρεωθούμε σε κάποια στιγμή να πάρουμε μέτρα που δεν θέλουμε αλλά πρέπει…».
Υποχωρούμε και δεν πρέπει…
Ο κύριος Υπουργός επισημαίνει και ένα άλλο στοιχείο το οποίο αφορά στην αδυναμία λήψης αποφάσεων λόγω συμφερόντων των σωματείων…
«Κάνουμε υποχωρήσεις που δεν πρέπει γιατί λειτουργούν συμφέροντα και τα οποία θίγονται από πιθανά μέτρα… Η Ομοσπονδία αντιδρά στην αλλαγή ώρας διεξαγωγής των αγώνων λόγω των χρημάτων που αφορούν στις μεταδόσεις. Οπως επίσης και στη μείωση των εισιτηρίων με την μη μετακίνηση οπαδών… Λέμε συνήθως ότι είναι θέμα απόφασης και θέλησης. Είναι όμως και θέμα θυσιών… Δεν γίνεται να τα θέλουμε και να τα έχουμε όλα… Πρέπει να κάνουμε και θυσίες».
Είναι όμως και κάτι ακόμη που θέλει να μεταφέρει ο κύριος Λουκά πριν ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας. «Ο αθλητισμός δεν είναι το ποδόσφαιρο. Ο αθλητισμός είναι το σύνολο των ενεργειών άθλησης είτε σε αγωνιστικό είτε σε επίπεδο απλής συμμετοχής και άσκησης. Γι αυτό και θα πρέπει να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να σπρώξουμε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους όλων των ηλικιών στον άθληση»
Ο κύριος Υπουργός πάντως δεν «κατάφερε» να σπρώξει το Νικόλα και τη Δανάη στα γήπεδα. Τα παιδιά του τράβηξαν στη μουσική και το μπαλέτο… Είπαμε όμως…Αθλητισμός και πολιτισμός.
