Κάποια δημοσιογράφος Θεόπη Σκαρλάτου, έκανε ενα ντοκυμαντέρ στην Ελλάδα για λογαριασμό του B.B.C. με τίτλο, Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης» (Love in a time of crisis). Μεταξύ των πολλών που αναφέρει, κάποια τα συζητάω και με φίλους και καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα, ότι με μισθό κάτω απο τα 600 ευρώ μηνιαίως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αλλά αν είσαι άνεργος, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Τουλάχιστον όσοι εργάζονται και αμείβονται με 500 ή 600 ευρώ, ένα καφέ τουλάχιστον τον απολαμβάνουν, γι΄αυτό το λόγο σε ολόκληρη την Ελλάδα οι καφετέριες κυριαρχούν. Η αγάπη πλέον χάθηκε αναφέρει κάποιος που εργάζεται ως deejay αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι βλέπει πολλές γυναίκες να ψάχνουν κάποιον που έχει λεφτά για να τις βγάζει έξω ή να τις πηγαίνει διακοπές. Το χειρότερο όμως, είναι το ότι δεν μπορούν να απολαύσουν κάποιες στιγμές χαλάρωσης με το αγόρι τους. Στο σπίτι με τους γονείς τους δεν μπορούν αναμφίβολα. Αν ο άντρας έχει σπίτι δικό του και μένει μόνος εντάξει, κάτι γίνεται αλλά αν μένει και αυτός με τους γονείς του, που είναι πολύ πυιθανόν να συμβαίνει τότε υπάρχει μεγάλη δυσκολία. Αν έχεις καμμιά 30αριά ευρώ για κανένα ξενοδοχείο τύπου Σαλέμ στα Σούρμενα στη Βουλιαγμένης κάτι γίνεται. Αν δεν τα έχεις, άστα να πάνε. Για γάμο; Ούτε καν σκέψη. Προς θεού. Πολλές είναι και οι παντρεμένες που λόγω κρίσης το έριξαν στην πορνεία. Στη Λάρισα μια διευθύντρια οίκου ανοχής ονόματι Σούλα, ανέφερε ότι ο αριθμός των γυναικών που ζήτησαν δουλειά τελευταία πέντε χρόνια έχει διπλασιαστεί. Δυστυχώς όμως για αυτές ο οίκος ανοχής είναι νόμιμος και απαγορεύεται να εργοδοτεί παντρεμένες. Οπότε αυτές καταλήγουν στο πεζοδρόμιο. Μια γιατρός, η Γεωργία, εξηγεί στη Σκαρλάτος πώς λόγω της κρίσης ζει μια διπλή ζωή, προκειμένου να στηρίξει την οικογένειά της. Η ιδιωτική της κλινική δέχεται πια μόλις τρεις ασθενείς την εβδομάδα, ενώ το καλοκαίρι μπορεί να περάσουν και εβδομάδες χωρίς κανέναν ασθενή. Ετσι, τη θερινή σεζόν, η βιομηχανία του σεξ της επιτρέπει να πληρώνει το ενοίκιο του σπιτιού της και τα υγειονομικά έξοδα για τους ηλικιωμένους γονείς της. «Ζω μια διπλή ζωή και μόνο εγώ μπορώ να την ξέρω. Εχω κάνει αιτήσεις για δουλειές στην ιατρική στο εξωτερικό και ελπίζω και περιμένω κάθε μέρα για μια απάντηση» δηλώνει. Αν είναι δυνατόν γιατρός, επιστήμονας και να αναγκάζεται να κάνει πεζοδρόμιο. Και όμως είναι πραγματικότητα, όπως είναι πραγματικότητα και το ότι πολλοί γιατροί απο την Ελλάδα, έχουν κάνει αιτήσεις για εργοδότηση σε άλλη χώρα. Κάπως έτσι εξηγείται και η στροφή του απλού κόσμου, προς τίς ελπίδες που έταξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος που είναι έξω απο το χορό, μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά για όσους ξέρουν καλά τα πράγματα, οπως παράδειγμα τα εξήγησαν στην δημοσιογράφο του B.B.C οι απλοί άνθρωποι, τότε με το δίκιο τους ψήφισαν την αλλαγή. Ο αποδυτηριάκιας ως αχρωμάτιστος, δικαιολογεί την τιμωρία που υπέστησαν τα μεγαλα κόμματα της Ν.Δ λιγότερο και του ΠΑ.ΣΟ.Κ περισσότερο απο τους Ελληνες ψηφοφόρους. Αφησαν μόνον τους πλούσιους να ζούν και τους υπόλοιπους στο έλεος του θεού. Δεν είναι τυχαίο, που πολλές φορές ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει. Οπως φυσικά, το ίδιο θα πάθει και ο Τσίπρας αν δεν τηρησει τις προεκλόγικές του δεσμεύσεις. Ο Ελληνας ψηφοφόρος ξέρει να τιμωρεί, αν στην προκειμένη περίπτωση έκανε λάθος, θα φερθεί ανάλογα στις επόμενες εκλογές, γιατί ποτέ οι αλλαγές, δεν ξέρεις τι θα σου βγάλουν. Οπως ακριβώς και στο ποδόσφαιρο. Απο την άλλη πάλι, λές ας δοκιμάσω και το άλλο να ρισκάρω. Για το γαμώτο μόνο, που σημαίνει, το κάνουμε για να έχουμε το δικαίωμα να αναφωνήσουμε «γαμώτο» έχοντας την συνείδησή μας ήσυχη ότι τουλάχιστον το προσπαθήσαμε, το παλέψαμε.
